Ends of worlds (eerder: Lamakh)

Kun je iets over de toekomst zeggen, al kijkend door de lens van wat voorbij is? Choreograaf Michiel Vandevelde onderzoekt het verleden aan de hand van de westerse moderne en hedendaagse dans, via sleutelfiguren zoals Isadora Duncan en Anna Halprin. Hun choreografieën worden gelezen als codes en tekens uit het verleden die de toekomst infiltreren. Wat als hun dans het enige is wat de huidige mensheid overleeft? Welke ideologische restanten worden gereflecteerd doorheen hun choreografieën? En hoe zouden toekomstige wezens, - de ‘nieuwe mensen’ in een verre toekomst -, die materialen lezen?

Het jaar is 0.2300. De lichamen van de dansers zijn gereproduceerde homo sapiens. Het theatergebouw: een historische reconstructie. De dans: een evocatie van een voorbije ruimtetijd-constructie. In vijf speculatieve delen over het verleden, vanuit de toekomst, komt het heden onvermijdelijk aan bod. Choreografie wordt zo een vorm van science-fiction. Tijdens deze reis door de tijd, krijgt dans niet alleen verkeerde representaties en weergaves, ook voorbije rampen worden in herinnering gebracht.