© Bart Grietens

- VAIVÉN

Camilo Mejia verkent het concept van identiteit aan de hand van zijn relatie met salsa in VAIVÉN, een nieuwe voorstelling die in een prille fase zit

"Deze residentie maakt deel uit van de eerste fase in de creatie van de dansvoorstelling VAIVÉN.

In dit project verken ik het concept van identiteit via mijn relatie met het salsagenre. Het idee van vaivén - wat in het Spaans verwijst naar de afwisselende beweging van een lichaam van links naar rechts - dient als centrale as voor de constructie van het stuk. Net zoals identiteitsprocessen een overgang inhouden tussen de verschillende aspecten van het zijn, navigeer ik in VAIVÉN door het kruispunt van mijn ervaringen met zwartheid, migratie en seksuele dissidentie, waarbij ik door herinneringen beweeg naar ervaringen die mijn leven hebben getekend.

Geïnspireerd door het concept van het rizoom van de Martinicaanse denker Édouard Glissant, stelt VAIVÉN voor dat er niet één wortel is die het individu definieert; in plaats daarvan is er sprake van een netwerk van takken die de identiteit vormen. In VAIVÉN breng ik dit concept van het rizoom in een bekendere en eveneens rizomatische verbeelding: de mangrove.

VAIVÉN stelt een mangrove van komen en gaan voor. Hier verschijnt de mangrove als een ruimte voor heruitvinding, herziening, reflectie en verbeelding.

Een belangrijke vraag die ik zal stellen is:

Wat is identiteit eigenlijk en in hoeverre bepaalt het wie we zijn? Hoe leven we ermee in gesprek?
Is er ruimte voor ontsnapping - een ruimte van vluchtigheid?

Het project komt voort uit eerder onderzoek naar mijn relatie met salsa, en onthult hoe het persoonlijke, het collectieve, het artistieke, het sociaal-politieke en het spirituele voortdurend en totaal met elkaar in gesprek zijn en identiteit vormgeven.

Tijdens deze eerste residentie zal ik een concept onderzoeken dat mij diep interesseert: het mangrove lichaam. Wat is een mangrove-lichaam binnen VAIVÉN?

Het idee van vaivén, die oscillerende beweging tussen het ene punt en het andere, geeft perfect de overgang weer tussen de verschillende elementen die identiteit vormgeven. Het is zowel een plaats van oorsprong als een plaats van voortdurende transformatie."

TEAM / CREDITS

Dramaturgie: José Ramón Hernández
Outside eye: Nicole Geertruida
Muziek: Clay Chénière
Kostuums: Patricia Mokosi
Scenografie: Spela Tusar
Licht: Pier Gallen
Management Anaku

"Mijn artistieke interesse begon met salsadansen in Cali, waar ik geboren ben. Dans werd voor mij een manier om met emoties om te gaan en de realiteit te begrijpen. Daarom besloot ik over te stappen van verpleegkunde naar dans en volgde ik een opleiding in Barcelona, wat vanaf dag één voelde als de juiste keuze. Mijn professionele carrière in hedendaagse dans begon in 2018 bij SEAD in Salzburg. Ik kreeg de kans om met het gezelschap van de school op tournee te gaan in een productie van Cecilia Bengolea, wat mijn eerste echte ervaring in een professionele setting was. Na mijn afstuderen werkte ik mee aan L'incoronazione di Poppea (2018) in het Salzburger Festspielhaus, geregisseerd door Jan Lauwers, wat mijn eerste stap in de Belgische scène betekende. Bij Needcompany werkte ik 5 jaar aan 4 producties die internationaal tourden. Dit verbreedde mijn horizon, waardoor ik nieuwe artistieke disciplines kon ontdekken, zoals muziek en vocaal werk.

Dankzij het netwerk van Needcompany kon ik optreden in zalen als Kaaitheater, VIERNULVIER, Toneelhuis, en internationaal op plaatsen als Teatros del Canal (Madrid), Teatro Nacional Dona Maria II (Lissabon), en Maison de la Culture Bobigny (Parijs). De uitgebreide tournees hebben me veel geleerd over de internationale podiumkunstensector.

In 2020 vervoegde ik Ula Sickle voor haar project The Sadness, dat in september van dat jaar in première ging in Beursschouwburg. Het project combineert muziek en beweging in een dialoog over het einde der tijden, nostalgie en droevige rap. Dit project liet me kennismaken met songwriting, vocaal werk, poëtica en poëzie.

In 2020 vervoegde ik Ula Sickle voor haar project The Sadness, dat in september van dat jaar in première ging in Beursschouwburg. Het project combineert muziek en beweging in een dialoog over het einde der tijden, nostalgie en droevige rap. Dit project liet me kennismaken met songwriting, vocaal werk en poëzie, en opende een ruimte voor co-auteurschap, zowel in het schrijven als in het conceptualiseren van beweging, waardoor ik invloed kon hebben op het uiteindelijke resultaat.
Na deze innerlijke zoektocht voegde ik me in 2020 bij Pablo Lilienfeld en Federico Vladimir voor het stuk Draconis Lacrimae, dat in 2021 in Madrid in première ging. We creëerden “rollenspellen” om kwesties van identiteit en de grens tussen fictie en realiteit te verkennen. Tijdens dit proces raakte spiritualiteit steeds meer verweven met mijn artistieke wereld. Ik keerde terug naar de spirituele praktijken van de Stille Zuidzee van Colombia en de Afrikaanse diaspora, wat mijn band met mijn eigen identiteit en de Afro-geschiedenis versterkte.
Mijn werk combineert artistieke, sociaal-politieke en spirituele elementen. Dit werd duidelijk in mijn samenwerking met Moya Michael in OUTWALKERS, waar we thema's als ritueel en erfgoed verkenden. In 2021 werd ik ook uitgenodigd door Cherish Menzo voor D̶A̶R̶K̶MATTER, een intensieve tournee die mijn verlangen aanwakkerde om mijn eigen werk te creëren. Deze zoektocht leidde tot mijn eigen onderzoek, dat ik deelde door middel van intieme optredens, zoals in de Beursschouwburg en de Gesnerallee. Uiteindelijk duik ik in november 2024 in de laatste fase van het onderzoek in Theater Rotterdam, voordat ik mijn eigen werk maak.

Deze zoektocht leidde tot mijn eigen onderzoek, dat ik deelde door middel van intieme voorstellingen, zoals in Beursschouwburg en Gesnerallee. Uiteindelijk duik ik in november 2024 in Theater Rotterdam in de laatste fase van het onderzoek, voordat ik aan de creatie begin. TR heeft mij en drie andere kunstenaars uitgenodigd als onderdeel van Welcome to Our Guesthouse. Dit onderzoeksprogramma biedt een plek en middelen om een voorstel te onderzoeken dat aan het eind zal worden gedeeld met het publiek en curatoren. Deze kans voelt als een artistieke speeltuin voor mij, die de onderzoeksfase zal afsluiten en een solide basis zal leggen voor de creatie van de uiteindelijke dansvoorstelling."