Béla

Samen met het hedendaagse muziekensemble Ictus maken Claire Croizé en Etienne Guilloteau een nieuwe creatie voor vier dansers en vier muzikanten. Op de explosieve tonen van Béla Bartóks Sonate voor twee piano’s en percussie benadrukt de voorstelling de kracht van beweging en de impact van muziek op het lichaam. In dialoog met Bartóks bijzondere nocturne herdefiniëren dansers en muzikanten het begrip natuur. Geen bron van contemplatie voor – en uitbuiting door – de mens, maar een uitgestrekte ruimte die alle aardbewoners moeten delen, en waar het krioelt van gebaren, geluiden en complexe interacties.

Dit explosieve stuk van Bartók is voortdurend in beweging: patronen verschuiven en herorganiseren zich en het ritme wordt voortdurend verstoord. Het eerste deel van de sonate balanceert tussen abstractie en uitbarstingen van energie, wat het uiterst dansbaar maakt ondanks de onvoorspelbare wendingen. Door echo’s, imitaties, canons en fugato’s wordt de muzikale structuur complexer en levendiger, waardoor het doet denken aan het rijke, organisch leven.

Het tweede deel van de sonate is een typisch Bartókiaanse nachtmuziek. Deze klankwereld roept geen romantisch maanlandschap op, maar een onrustig, ritselend ecosysteem vol dierlijke en plantaardige activiteit. De nacht is een levend organisme, krioelend van geluid en beweging.

Het derde en laatste deel van de sonate brengt een opzwepende climax. De muziek beweegt zich van chaos naar helderheid, van duisternis naar licht. Deze vooruitstrevende energie vraagt uiterste precisie van de muzikanten en vereist volledige concentratie op het podium. De dansers nemen deze uitdaging over en omarmen virtuositeit als kernwaarde.