© Joeri Thiry / STUK - Huis voor Dans, Beeld & Geluid

Charlotte Vanden Eynde & Nicolas Rombouts - Hyphen

© Joeri Thiry / STUK - Huis voor Dans, Beeld & Geluid

Contrabassist/componist Nicolas Rombouts en danseres/choreografe Charlotte Vanden Eynde ontmoetten elkaar in 2015 toen zij uitgenodigd werden om samen een publieke improvisatie te doen in Brussel. Er ontvouwde zich een bijzondere artistieke wisselwerking, waarin muziek en dans evenwaardig naast elkaar stonden en toch een eenheid vormden. Zowel Rombouts als Vanden Eynde gaan intuïtief te werk, maar houden wel mentale controle. Als een vorm van denken. Bij het samen improviseren wordt dit ook sámen denken. Het concept van samen denken, als twee delen van hetzelfde brein die ook autonoom kunnen functioneren, vormt het uitgangspunt van Hyphen (Engels voor ‘koppelteken’). Dit seizoen willen zij in een interdisciplinair onderzoek een vocabularium ontwikkelen en van daaruit concepten voor een voorstelling uittesten. In welke mate laten ze dan nog ruimte voor improvisatie, leggen ze een structuur vast of enkel een set van losse elementen? Wat essentieel blijft, is de kracht én kwetsbaarheid van handelen en aanwezig zijn in het hier en nu.

Charlotte Vanden Eynde (°1975, België) is danseres en choreografe. Zij woont en werkt in Gent. Van 1996 tot 1999 volgde zij een opleiding hedendaagse dans aan P.A.R.T.S. (Brussel). Sinds 1997 creëert zij eigenzinnige choreografieën en performances, waarin het lichaam op een zeer beeldende en sensitieve manier centraal staat. Haar vroege werk behandelde thema’s als kwetsbaarheid, intimiteit en vrouwelijkheid. In ‘Lijfstof’ en ‘MAP ME’ zocht zij de grens met de beeldende kunst op door het lichaam als materie te exploreren. Met de solo’s ‘I’m Sorry It’s (Not) A Story’ en ’Shapeless’ ontwikkelde zij een eigen danstaal, een onderzoek dat ook resulteerde in verschillende improvisatiesolo’s op locatie. Haar laatste voorstelling ‘Deceptive Bodies’ toont een verstilde choreografie van het theatrale lichaam en wordt ook in museale ruimtes opgevoerd. Zij werkt vaak samen met andere choreografen, theatermakers, filmmakers en muzikanten. Daarnaast geeft zij regelmatig bewegingsadvies aan andere makers en leidt zij workshops gebaseerd op haar eigen praktijk.

Nicolas Rombouts (1977) is naast componist en producer in de eerste plaats contrabassist. Sinds hij als autodidact in zijn tienerjaren de contrabas begon te bespelen, is het steeds zijn grote liefde gebleven. Al van in het begin staat het onderzoek naar het volle bereik van hele klankenspectrum daarbij centraal. Een onderzoek dat zich afspeelt over de grenzen van muziekgenres heen. Vanuit zijn fascinatie voor klank en improvisatie, richtte Nicolas in 1999 ‘Soirées Flexibles’ op. Tijdens deze maandelijkse sessies musiceerde hij samen met nationale en internationale improvisatiemuzikanten zoals Peter Kowald, Mauro Pawlowski, Peter Jaquemyn, John Russel, Fred Van Hove, Joachim Badenhorst enzo. Tot hij in 2001 aan de Jazzopleiding aan het Lemmensinsituut begon. Een studie die hij verderzette aan het Conservatorium van Antwerpen. Tijdens zijn studies ‘Jazz en Lichte Muziek’ bleef het improviserende aspect een belangrijke leidraad in de akoestische benadering van zijn instrument.

In 2003 richtte Nicolas samen met Gregory Frateur de band Dez Mona op. Meer en meer zou hij zich daarbij toeleggen op het componeren van songs. 13 jaar lang zou hij dit doen, verspreid over 10 albums en een 100-tal concerten in binnen en buitenland. Daarnaast speelde hij als bassist bij groepen als BRZZVLL, Stanton, Guido Belcanto, alt-country-fenomeen Jim White en recentelijk Stef Kamil Carlens en Tom Lanoye.

Door het werken binnen Dez Mona kreeg Nicolas de kans te werken met mensen als Paul Webb (Talk Talk) en Jo Francken (producer van oa. Admiraal Freebee, ZAZ, The Colorist Orchestra,…). Deze persoonlijkheden hielpen hem op weg naar het opnemen, produces en mixen. Een pad dat resulteerde in het oprichten van zijn eigen opnamestudio Caporal waarbij Nicolas ondertussen platen opnam voor oa. Stijn Meuris, Dez Mona, Guido Belcanto, Matt Watts, Lily,..

Of hij nu werkt aan het opnemen van muziek van anderen, muziek componeert voor theater- en dansvoorstellingen (voor oa. Theater Artemis, Het Zuidelijk Toneel, Behoud de Begeerte, Kaaiman, In Vitro,..), filmmuziek schrijft (voor de kortfilms van Jan Van Dijck, voor de docu over de legendarische Russische clownsfamilie Slava door de Brit Steve Haisman,..), steeds blijft Nicolas in zijn zijn muzikale ontwikkeling schilderen met klankkleuren (hoe abstract ze ook mogen zijn). Zijn muziek is erg beeldend en voor Nicolas zelf verwijst veel ervan naar steden en plekken die niet meer bestaan.

De laatste jaren verbreedt het experiment en de ontwikkeling van een eigen taal op de contrabas zich door het gebruik van meer effectenpedalen. Een onderzoek dat Nicolas probeert te voeren in experimentele projecten zoals het Wim de Busser quartet, de nieuwe groep met Bert Dockx of partner in crime Simon Lenski. Met Lenski bouwt Nicolas een duurzame samenwerking op waarbij het duo het performatieve gegeven dat bij louter muziek spelen kan gebeuren, verder onderzoekt. Ze speelden reeds als duo met korte performances op oa. Mix Mass avond van B.O.X in DeSingel eerder dit jaar.