Claire Huber - No.oN

"No.oN is een stuk dat begon met het erkennen van een “nee”! Door de toestemming van het lichaam te weigeren die van een performer wordt geëist: hun beruchte “beschikbaarheid”. Door ook de almacht van regelmatige pulsaties te weigeren, die onze meest heimelijke impulsen tegenspreken. Door te weigeren onze verlangens af te stemmen op een gemeenschappelijke wet voor de lichamen. Door unisons, marsen, maatsoorten met vier tellen te weigeren...

Maar in plaats van te onderzoeken waarom we datgene weigeren wat ons onderdrukt, of een alternatief voor die onderdrukking, wilde ik de weigering zelf onderzoeken. Het kwam op me over als een slecht gedefinieerd signaal: “Ik kan dat niet doen, mijn lichaam wil dat niet”. Bovendien onthulde het impliciet een facet van het lichaam, dat nee zegt: een facet dat ontstaat wanneer het de opmars die het wordt opgelegd niet volgt, wanneer het niet verteert, wanneer het struikelt, wanneer het stottert. Wanneer haar materialiteit onze verlangens confronteert en beperkt, binnen de onregelmatige beat van haar instortingen en opstanden. Volgens mij bevat dat de mogelijke zaden van opstandige lichamen. Met dat nee vertoont het lichaam geen anomalie, maar integendeel een heel eigen taal, een uitdrukking van ontkenning die altijd gekoppeld en verweven is met zijn meest gevierde tegendeel: de stroom, de ononderbroken voorwaartse beweging, het stromen.

Die eigen taal is een taal van ritmes. Wat stroomt (ritme komt van het oude Griekse “rein”, wat vloeien betekent, heel ver verwijderd van het kloppende idee van ritme dat we vandaag de dag hebben), en wat de stroom onderbreekt vormen een koppel (” on ‘ en ’ no ”) dat de tijd ontvouwt en punctueert. No.oN berust inderdaad op een muzikaal denken dat ritme begrijpt als een punctuatie van tijd (in tegenstelling tot mijn stuk As we drove short short horizon-lines dat eerder rekening houdt met tijdslengtes). Een gelijkaardig begrip van ritme zit in Rebonds A voor solo percussie van Iannis Xenakis, dat als basis dient voor de muzikale partituur van No.oN, dat wil zeggen dat een eenvoudige beat zich ontwikkelt tot een massieve gepuncteerde geluidsstroom. Deze logica van interpunctie omlijnt de ruimte gemarkeerd door het lichaam, de tijd gemarkeerd door de muziek en de frasering van het gedicht gemarkeerd door het paar “ no ‘ en ’ on ”, waarvan de palindromische kwaliteit in het Engels gedeeltelijk het gebruik van deze taal voor de compositie van het gedicht rechtvaardigt."

TEAM / CREDITS

Regie, tekst en performance: Claire Huber
Geluidsperformance : Stalin Blake
Muziek: gebaseerd op Rebonds, van Iannis Xenakis
In dramaturgische dialoog met: Alain Franco
Muzikaal advies: Jean-Luc Plouvier/ICTUS ensemble
Licht: tbc
Kostuums : Zdravka Ivandija Kirigin (tbc)
Productie : Inflexions vzw
Coproducties en partners: Teatroskop/a program initiated by the Institut Français in Paris, Le Lieu Unique, Needcompany, ICTUS ensemble, de school van Gaasbeek, Huis Herman Teirlinck, STUK, BUDA, Bunker/Stara Elektrana, La maison-poème, Flux Laboratory/Athens.

Claire Huber creëert voorstellingen op het kruispunt van orale poëzie, choreografie, geluid en muziek, schrijft en vertaalt poëtische teksten, ontwikkelt dramaturgische reflecties rond vragen over oraliteit in haar hedendaagse en oude vormen en werkt nauw samen met nieuwe muziek- en geluidsscènes.

Ze studeerde filosofie aan E.H.E.S.S. (master, 2010) in Parijs, en choreografie en dramaturgie aan Tanzfabrik (2013) in Berlijn en aan P.A.R.T.S. (onderzoeksstudio's, over woord x geluid x beweging, 2017), in Brussel.

Enkele geselecteerde werken zijn As we drove short short horizon-lines (2021), een voorstelling van stemmen, talen, instrumenten en lichamen die grenzen overschrijdt op weg van het Midden-Oosten, de Balkan en West-Europa, die nog steeds uitgebreid toert in Europa, And then we knew it was wind (2018), over de continuïteit tussen adem en wind en ontleend aan gedichten van E. Dickinson, in opdracht van Kinitiras in Athene, en The uncontrollable mystery on the bestial floor (2015), een installatie die werd tentoongesteld in het Wexford Museum of Arts, Ierland. En binnenkort: No.oN (2026), een scenisch gedicht over het “lichaam dat nee zegt”, in dialoog met Iannis Xenakis' Rebonds.

Haar onderzoek heeft ertoe geleid dat ze regelmatig deelneemt aan de zomercursussen hedendaagse muziek in Darmstadt en dat ze in de loop der jaren microtonale muziek en de epische prosodie van Servië heeft onderzocht met zangeres Svetlana Spajić. Ze heeft workshops georganiseerd over “geluidsdramaturgieën” voor kunstenaars die geluid integreren in hun compositorische podiumlogica, en over “luisteren en componeren”, waarin een fysieke benadering van luisteren wordt voorgesteld.